Κάτι που όλο και πιο συχνά βλέπουμε στο δρόμο...

Οι «ντελιβεράδες» πλέον... μεγάλωσαν


Στον κλάδο των ταχυμεταφορών προστέθηκαν πενηντάρηδες και εξηντάρηδες που, ελέω οικονομικής κρίσης, έμειναν άνεργοι

Τα delivery boys, οι ταχυμεταφορείς που είναι γνωστότεροι ως «ντελιβεράδες», ελέω οικονομικής κρίσης... μεγάλωσαν. Τα προηγούμενα χρόνια, η συντριπτική πλειονότητα αυτών που κατέκλυζαν τους δρόμους με τα «παπάκια» μεταφέροντας φαγητό, πακέτα, έγγραφα, χρήματα και οτιδήποτε άλλο, κατόπιν παραγγελίας, ήταν ηλικίας 20-30 ετών. Σήμερα, στην οικογένεια των «ντελιβεράδων» προστέθηκαν πολλά μέλη ηλικίας πενήντα και εξήντα χρόνων, κάποιοι ασπρομάλληδες, που έμειναν άνεργοι.
Ο έως πρόσφατα αναπτυσσόμενος κλάδος των ταχυμεταφορών (με δίκυκλο ή Ι. Χ.) αριθμεί σήμερα σε όλη τη χώρα περί τους 22.000 εργαζομένους, από τους οποίους το 20% εκτιμάται ότι ανήκει στην ηλικιακή ομάδα 40 - 60 ετών, άνθρωποι που βρέθηκαν εκτός αγοράς εργασίας, απολύθηκαν ή έβαλαν λουκέτο» στα μαγαζιά τους και «μετρούν» ακόμα πολλά χρόνια έως ότου βγουν στη σύνταξη.
Η ιστορία καθενός από τους εργαζομένους μαρτυρεί την πορεία ενός κλάδου που στήθηκε «άναρχα». Δεκαεπτά χρόνια πάνω στο «παπάκι» ο 59χρονος κ. Ανδρέας –λίγο πριν από την πολυπόθητη πρόωρη σύνταξη– μετράει δέκα χρόνια ανασφάλιστος και τρία τροχαία ατυχήματα (που «κάλυψε» μόνος του). «Τα πρώτα δέκα χρόνια δούλευα με το “κομμάτι”, χωρίς ασφάλεια και χαρτιά. Κατόπιν, άρχισαν να μου βάζουν ένσημα για 5ωρο – ενώ δούλευα 12ωρο». Μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια θεωρείται επισήμως υπάλληλος με 700 ευρώ, τα οποία εσχάτως έφθασαν τα 800. Βέβαια, τα φιλοδωρήματα ήταν παλιά ένα «δέλεαρ» για το τρέξιμο στη βροχή, το βάρος, την πίεση. «Εβγαζα 5 ευρώ σε κάθε 15 παραδόσεις – αγόραζα μ’ αυτά τον καφέ και τα τσιγάρα μου, τώρα πρέπει να κάνω 100 παραδόσεις για να βγάλω συνολικά ένα ικανοποιητικό πουρμπουάρ».

Ενα πρόβλημα στη μέση έστειλε τον κ. Λευτέρη, πατέρα δύο παιδιών, 51 ετών σήμερα, ο οποίος εργαζόταν στην οικοδομή, σε μια εταιρεία ταχυμεταφορών. «Ηταν η μόνη δουλειά που μπορούσα να βρω», λέει στην «Κ». «Hμουν, μάλιστα, τυχερός μέσα στην ατυχία μου, αφού εξαρχής προσλήφθηκα ως υπάλληλος». Ο μισθός του ήταν 550 ευρώ. «Τα βαριά πακέτα με έστειλαν τελικά στο χειρουργείο, κανονικά θα έπρεπε να αλλάξω δουλειά, αλλά αυτή τη στιγμή φαντάζει πολυτέλεια». Το χειρότερο, πάντως, στην περίπτωση του ίδιου δεν είναι μόνο η κατάσταση της υγείας του, αλλά οι συνθήκες εργασίας, που μέρα με τη μέρα γίνονται πιο ασφυκτικές. «Εχουν να μας πληρώσουν τρεις μήνες», λέει με απογοήτευση «δεν έχουμε λεφτά, μας λένε, αλλά πακέτα πάντα έχουν να μας δώσουν...».


Πηγή: "Καθημερινή" 3/4/11 αποσπάσματα από κείμενο της Ιωαννας Φωτιαδη