Κι όμως,τα πράγματα είναι χειρότερα στον κλάδο...

ΚΟΥΡΙΕΡ:«ΕΙΜΑΙ 60ΧΡΟΝΩΝ, ΔΟΥΛΕΥΩ ΓΙΑ 1,5 € ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ»


«Ημουν επιχειρηματίας. Είχα καταστήματα καλλυντικών, έκανα χονδρική και λιανική πώληση. Ανοιξαν δίπλα μου πολυκαταστήματα. Κι έπεσα έξω. Στράφηκα προσωρινά σε μια μικρή εταιρεία κούριερ. Και σήμερα εκεί δουλεύω, προσπαθώντας να συγκεντρώσω τα ένσημα για τη σύνταξη, ενώ ζω με το φόβο ότι θα κλείσει και αυτή η εταιρεία». Ο 58χρονος Γιάννης Κοκοράκης αναγκάστηκε να εργάζεται ως κούριερ όταν έκλεισε την επιχείρησή του. Σήμερα προσπαθεί να γλιτώσει την απόλυση, για να συγκεντρώσει τα αναγκαία ένσημα για τη σύνταξη. Τους τελευταίους τρεις μήνες εργάζεται απλήρωτος, παίρνοντας «έναντι» κάποια μικρά ποσά. Λέει ότι πολλοί είναι αυτοί που προσπαθώντας να ζήσουν την οικογένειά τους ψάχνουν δουλειά ως ντιλίβερι ή κούριερ σε μεγάλες ηλικίες. Ηδη, το 40% των εργαζομένων πάνω από 40 ετών που δουλεύουν ως κούριερ και ντιλίβερι, το κάνουν «για να θεωρήσουν το βιβλιάριο ασθενείας, για τα ένσημα».

Λέει ότι «ειδικά κάποιοι που έκλεισαν τα καταστήματά τους, έρχονται με ακριβά αυτοκίνητα και ζητάνε δουλειά με το κομμάτι. Παίρνοντας πέντε δέματα να τα παραδώσουν σε πελάτες για να βγάλουν 1,20 ή 1,50 ευρώ το ένα. Δουλεύουν ανασφάλιστοι, κάνουν μαύρη εργασία για δέκα ευρώ μεροκάματο, ποντάροντας στο φιλοδώρημα. Αλλά έχω ενάμιση χρόνο να δω πουρμπουάρ. Παραδίδω σε πελάτη δέμα αξίας 29 ευρώ και περιμένει στην πόρτα να πάρει το ένα ευρώ ρέστα».
Αρκετοί συνάδελφοί του είναι πρώην επιχειρηματίες, λογιστές και αρκετοί απολυμένοι. Σε ηλικίες από 40 έως 60 ετών, ορισμένες φορές και μεγαλύτεροι. Λέει ότι εκατοντάδες ζητούν προσωρινή δουλειά με το κομμάτι. Οσα δέματα παραδώσουν για τόσα θα πληρωθούν.
Λίγοι κατάφεραν να προσληφθούν ως μισθωτοί, όπως ο ίδιος. Κι αυτοί αντιμετωπίζουν «φοβερή πίεση. Φορτωμένος κάθε μέρα με τριάντα δρομολόγια για παραδόσεις και παραλαβές. Δουλεύω όπως κι ένας 18χρονος. Είμαι στο αεροδρόμιο κι έπρεπε ήδη να είχα παραδώσει στην παραλιακή. Δεν βγαίνει με τίποτα. Για τους μεγαλύτερους δεν υπάρχει συγχώρεση κι έλεος. Κι έχεις ν' αντιμετωπίσεις την ανασφάλεια αν θα έχεις τη δουλειά σου. Γιατί οι επιχειρηματίες εκμεταλλεύονται την κρίση και δεν σε πληρώνουν. Κι άλλοι δεν μπορούν να πληρώσουν, γιατί δεν έχουν».

«Είμαστε καταδικασμένοι»

Ο Παναγιώτης Μουλουδάκης έκλεισε τα 60. Είναι ζωγράφος που δούλευε σε εταιρεία κούριερ και απολύθηκε: «Εννέα άτομα στο δρόμο. Πάνω από έναν χρόνο δούλευα χωρίς να πληρωθώ, αφήνοντας τους λογαριασμούς απλήρωτους. Τα προβλήματα επιβίωσης οδήγησαν και σε ψυχολογικά προβλήματα. Εχω μια κόρη 20 ετών, άνεργη. Η εταιρεία σήμερα έκανε πτώχευση. Μακάρι να μπορούσα να δουλέψω άλλα δέκα χρόνια. Δεν βρίσκω δουλειά».
Λέει ακόμα: «Για ν' αντέξω τις συνθήκες δουλειάς γυμναζόμουν, δεν πίνω και δεν καπνίζω. Ερχόμουν αντιμέτωπος με τις καιρικές συνθήκες. Τις βροχές και τον καύσωνα. Είναι πολύς ο κόσμος που ψάχνει για δουλειά μετά τα 50. Ολοι είναι οικογενειάρχες που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης. Πρέπει να συντηρήσεις την οικογένεια. Και όταν η γυναίκα σου δεν βρίσκει δουλειά...». Λέει ότι «ψάχνω καθημερινά τις μικρές αγγελίες. Αλλά αφού δεν βρίσκει δουλειά η κόρη μου, που είναι είκοσι χρονώ, εμείς είμαστε καταδικασμένοι».



Πηγή :ΠΡΕΖΑ TV,17/6/2011